ചാണത്തുരുമ്പ്

പിച്ചാത്തിക്ക് മൂർച്ചയുണ്ടാക്കുന്നത് നിത്യവൃത്തിയാക്കിയ ഇദ്ദേഹത്തെ നിങ്ങൾക്കും സുപരിചിതമായിരിക്കാം. ഒരാളല്ല ഇതു പോലെ കുറച്ച് പേരുണ്ട്. പലരും തോളിൽ ഒരു മാറാപ്പ് മെഷീനും ഘടിപ്പിച്ച് ഈറോടിൽനിന്നും കാലത്ത് വണ്ടി കയറി ചെന്നയിൽ വന്ന് പലവഴിക്ക് ഒറ്റയായി പിരിഞ്ഞുപോകും. പല ദിവസങ്ങൽക്ക് ശേഷം തിരിച്ച് വണ്ടി കയറും.
പ്രവൃത്തി ദിവസങ്ങളിൽ ചെന്നയിലും ചുറ്റുമുള്ള സ്ഥലങ്ങളിലും സഞ്ചരിച്ച്, വീട്ടുകാരുടേയും ചെറിയ ചെറിയ കടക്കാരുടേയും മറ്റും കത്തിക്ക് മൂർച്ചയുണ്ടാക്കിക്കൊടുത്ത്, കിട്ടുന്ന വരുമാനം ചെലവു ചുരുക്കി മിച്ചപ്പെടുത്തിവേണം തിരിച്ചു പോകാൻ. ഇക്കൂട്ടരുടെ കുടുംബം ഇവർ വരുന്നതും നോക്കി കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകും.

മുസ്ലീം സമുദായത്തിൽപ്പെട്ടവരാണ് ഇതിൽ മിക്കവരും. ചിലർ ഇവരെ സംശയത്തോടെ വീക്ഷിക്കാറുണ്ട്. ഒരു ചിലർ ചെയ്യുന്ന ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ കാരണം എല്ലാവരും അതു പോലേയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നത് സമൂഹ നീതിക്ക് ചേർന്നതല്ല.


അവരുടെ കയ്യിലുള്ള ചാണക്കൽ മെഷീൻ സ്വയം നിർമ്മിച്ചതും പല പാഴായ്പ്പോകുന്ന സാധനങ്ങളുടെ പുനർ- വിനിയോഗവുമാണ്. ബൈസിക്കിൾ റിമ്മും ക്രേങ്കും പെഡലുമൊക്കെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയതായിക്കാണാം. ഈ മെഷീനിൽ കാണുന്ന ചാണക്കല്ലും പല കമ്പനികൾ ഉപയോഗിക്കാവുന്നത്രയും ഉപയോഗിച്ച ശേഷം കുപ്പത്തൊട്ടിയിൽ എറിഞ്ഞതാണ്. 
അങ്ങിനെ ഉപജീവന മാർഗ്ഗത്തിനുവേണ്ടിയാണെങ്കിലും ഇവർ ചെയ്യുന്ന ക്രീയാത്മകത്വത്തെ പ്രകീർത്തിക്കാൻ ഇവിടെ ആരുണ്ട്?

സമൂഹത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലാണെങ്കിലും “അവനവനാത്മ സുഖത്തിനായ് ആചരിക്കുന്നവ അപരന്നു സുഖത്തിനായ് വരേണ” മെന്ന ഗുരുദേവന്റെ ഉപദേശം അന്വർഥമാക്കുകയാണ് ഇവർ!

മുരടിച്ചും തുരുമ്പ് പിടിച്ചും കിടക്കുന്ന നമ്മളുടെ സാമൂഹ്യ നീതിയെ വെളുപ്പിക്കാൻ ഇവർ എത്ര കാലം ഇനിയും രാകിക്കൊണ്ടിരിക്കണമെന്നറിയില്ല!

A friend that he was!

Some of the friendly people in our life may leave us permanently at an un expected time. For me it happened on several occasions over a period of four decades. 

I left my native place in 1970s. After completion of studies , I was searching for a job like our other friends. Some smart and some dull. Some tall and some short. Some vocal and some dump. Because of the affinity of challenges faced our friendship grew stronger and stronger.Another binding factor was that we both hailed from the same village albeit from its south and north .By the current standard it is only a stone throw distance. But the beauty was that there is a hill that separate us apart .The hill is picturesque with thick forest cover and a hairpin curve road, sloping steeply downward making it a villain for vehicles cyclists and pedestrians alike.

The frequent visits to the local library and looking for the English news paper became a habit by then. Only we too were very particular about the appointments page and by that reason librarian kept an eye on us. The particular page alone was not there on a day when the number of advertisements on appointment s page is unusually more .I alerted the librarian. He looked at me sympathetically and told me that there is another person visiting here in the morning itself and going through those columns daily. Before he could finish the statement I uttered "he is the culprit !"

Worried as such that there was no chance for me to see the missed opportunities, I felt very very frustrated and looked restless. Librarian calmed my composure. He said "it is with me!"

I felt extreme sorry for my thoughtless thought that such an innocent man would have committed such a mistake. Who this other person would be, was my next curiosity. I should apologize him for an evil thought occurred to me. Oh... Prabhakar ! When I heard the librarian, no time was there to waste. That friendship strengthened by manifold. Days passed and we had to say goodbye for taking up the tasks ahead. Prabhakaran moved to Bombay and me to Bangalore.

That was the last meet in our life.The way to keep a dead person alive is in a sense, as I said earlier, by remembering them . Only thing I know about him certainly was the challenges of poverty and employment problems prevailing in 1960-70s faced by youngsters of his age. He was pleasant friend indeed...!